Bortnowski, Władysław

Władysław Bortnowski urodził się 12 listopada 1891 r. w Radomiu. Syn Józefa i Zofii z Kałużyńskich. Gimnazjum ukończył w Żytomierzu, następnie studiował medycynę na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie.


Tu wstąpił do „Strzelca". W 1913 r. ukończył niższą szkołę oficerską. Od sierpnia 1914 r. służył w Legionach Polskich, kolejno jako dowódca plutonu, kompanii i adiutant 1, 5 i 7 Pułku Piechoty I Brygady; brał udział we wszystkich walkach. W bitwie pod Łowczówkiem został ciężko ranny. Po kryzysie przysięgowym internowany w Beniaminowie.


Po zwolnieniu w kwietniu 1918 r. objął obowiązki dowódcy Okręgu Krakowskiego POW.


31 października 1918 r. rozpoczął służbę w odrodzonym Wojsku Polskim. Organizował 5 Pułk Piechoty Legionów, dowodził kompanią i batalionem. W 1919 r. był słuchaczem kursu w Wyższej Szkole Wojennej Sztabu Generalnego. W okresie grudzień 1919 r.-październik 1920 r. był kolejno: oficerem operacyjnym 1 Dywizji Piechoty Legionów, szefem Oddziału III Sztabu Grupy Operacyjnej gen. Edwarda Rydza-Śmigłego, szefem Oddziału III Sztabu 3 Armii i szefem sztabu armii. W listopadzie 1920 r. rozpoczął studia w paryskiej Ecole Superieure de Guerre. Po ich ukończeniu jesienią 1922 r. powrócił do kraju, obejmując stanowisko oficera sztabu Inspektora Armii nr I w Wilnie. Od 25.04.1925 r. był zastępcą szefa Oddziału IIIa (Operacyjnego) Biura Ścisłej Rady Wojennej. Jesienią 1925 r. został dowódcą 37 Pułku Piechoty Ziemi Łęczyckiej w Kutnie. Stanął na czele pułku po stronie marszałka Józefa Piłsudskiego w czasie przewrotu majowego 1926 r. Przeszedł do Inspektoratu Armii w Warszawie (sierpień 1926 r.). W maju 1927 r. został szefem Oddziału III Sztabu Generalnego. Następnie kolejno dowodził: od lutego 1928 r. 26 Dywizją Piechoty w Skierniewicach, w 1930 r. piechotą dywizyjną w 14 Dywizji Piechoty w Poznaniu. Od listopada 1931 r. był dowódcą 3 Dywizji Piechoty Legionów w Zamościu. W październiku 1935 r. został generałem do prac przy Generalnym Inspektoracie Sił Zbrojnych.


Jesienią 1938 r. został dowódcą Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Śląsk" zajmującej Zaolzie. Od marca 1939 r. inspektor armii w Toruniu.


Płk Stefan Rowecki, tak o nim napisał: „opinię bardzo tęgiego dowódcy armii... uchodzi za kandydata na następcą marszałka Śmigłego".


We wrześniu[září] 1939 r. dowodził Armią „Pomorze", która po stracie znacznej części sił w Borach Tucholskich, wycofując się na południe, dotarła nad Bzurę. 9 września podporządkował się dowódcy Armii „Poznań" gen. Tadeuszowi Kutrzebie i wziął udział w bitwie nad Bzurą. W bitwie został ranny i dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w oflagu Murnau VIIA.


Po wyzwoleniu w 1945 r. udał się do Wielkiej Brytanii. Mieszkał w Londynie. W 1954 r. wyjechał do Stanów Zjednoczonych. Zmarł 21 listopada 1966 r. w Glencove, Long Island, pochowany na cmentarzu Doylestown.


Symboliczny grób znajduje się na cmentarzu Wojskowym w Warszawie na Powązkach.


Awanse: podporucznik 1914 r., porucznik 1916 r., kapitan 1918 r., podpułkownik 1920 r., pułkownik 1924 r., generał brygady 1932 r., generał dywizji 1939 r.


Odznaczony m.in.: Orderem Virtuti Militari V kl., Orderem Polonia Restituta II, III i IV kl., Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych 4-krotnie/=stupně/.